Een vers nieuw jaar. Nieuwe plannen, goede voornemens (not so much) en oude plannen in een nieuw jasje. Daarbij hoort onvermijdelijk een terugblik op het oude jaar. Qua werk had ik niks te klagen. Ik begon het jaar met een superleuke interim-opdracht bij Factstory. Heerlijk bedrijf met heerlijke mensen, dus heerlijke tijd (wanneer wordt er weer iemand zwanger? Ik wil wel weer!). Ik sloot het jaar af met een interim-opdracht bij Kenter, die nu nog doorloopt. Tussendoor werkte ik voor mooie klanten, van de afvalverwerking via de bouw tot party-catering en alles er tussenin. Ik behaalde voor het eerst een omzet waarvan ik al jaren riep dat ik die nog eens wilde halen en ik kocht een young timer cabrio (they see me rolling!).
Privé was het een enerverend jaar, want mijn vader overleed. Dat was geen verrassing, want hij was al jaren erg ongezond, maar blijft wel verdrietig. De laatste jaren heb ik veel tijd met en aan hem besteed. In de tijden dat hij in het ziekenhuis en het revalidatiecentrum verbleef, bezocht ik hem elke dag. Dat was soms een belasting, maar ook een rustmoment. Zo wist ik zeker dat ik toch nog wat beweging en buitenlucht had en had ik even pauze. En buiten dat, er was geen dankbaarder publiek dan mijn vader. Elke keer weer keek hij totaal verrast op als ik binnenkwam: Lonnekind! We hadden ook een hoop lol. Met rolstoelcrossen door de gangen, saucijzenbroodjes eten, beetje kletsen over de zaken. We luisterden nieuw ontdekte countryliedjes en Elvis klassiekers en we bespraken de guilty pleasures op tv (Peter Gillis).
Vanaf april was hij min of meer opgegeven en kwam ik zo’n twee à drie keer per week bij hem thuis. Als ik wegging zei ik dan: nou, je ziet me wel weer aanwaaien! Waarop het standaard antwoord was: wacht niet te lang! Tot de laatste keer dat ik hem bij kennis sprak. Toen zei hij met een knipoog en een wegwuif-gebaar: wegwezen nou, ik wil niks. En dat bleek ook zo te zijn, want drie dagen later, op 9 december, precies het weekend dat ik eigenlijk met al mijn vriendinnen mijn 50e verjaardag zou vieren, overleed hij.
Ik had niet gedacht dat dat me zoveel zou doen. Rationeel hadden we allemaal bedacht dat het goed was zo. Hij was 80, lichamelijk op en wilde niet meer. Toch heb ik mijn ogen uit mijn hoofd gehuild. Het is verdrietig om te bedenken dat ik hem niks meer kan vragen (zoals pas nog: weet jij op welk huisnummer ik ben geboren? Natuurlijk wist hij dat!) en dat mijn moeder niet meer de hele dag tegen hem aan kan kletsen (na bijna 60 jaar samen is het dan heel stil in huis, hoor). Ik mis hem ook. Geen wordfeud-woordjes meer, ik kan niet meer vertellen dat Nicolleke van het padje af is en ik kan geen Where no one stands alone meer met hem zingen. Het voelt toch een beetje alsof ik geen Lonnekind meer ben.
Maar het is goed zo. We maken er weer een mooi jaar van.
