De wereld staat in brand. En stil tegelijk. Een situatie als dit hebben de meesten van ons nog nooit meegemaakt. Het halve land ligt plat. Mensen ‘mogen’ niet naar buiten. In sommige landen zijn er zelfs straatpatrouilles. Je kunt je verdriet niet verdrinken in de kroeg, geen romantische etentjes of hoopvolle afspraken met vrienden. Niet naar de sportschool als uitlaatklep.
De wereld staat in brand en toch gaat alles door. Je moet eten. De hypotheek moet betaald. Zelfs die geboekte vakantie die waarschijnlijk niet doorgaat, moet nog betaald worden. En bij sommige mensen gaat er nog veel meer door. Ze gaan gezellig picknicken in het park, samen sporten in het crossfitpark, voetballen met vrienden, toch maar die verjaardag vieren… Ik vind daar wat van. Maar ja, wie ben ik?
Nederland is nuchter. Eigenwijs. Té nuchter in dit geval, vind ik. Ik ben voorzichtig. Voor mezelf, mijn kinderen, maar vooral voor mijn man die in een risicogroep zit. Hij heeft chronische leukemie en is ernstig longpatiënt. Als hij Corona krijgt, wat op zich wel toepasselijk is als je De Kroon heet, overleeft hij het niet, vrees ik.
Dus ik ben bang. Net zoals iedereen bang zou moeten zijn. Natuurlijk is massale paniek nergens goed voor, je lost er namelijk niks mee op, maar enigszins vrezend mogen we wel zijn. En dus mogen mijn puberdochters niet voetballen met hun vrienden, niet rondhangen in de speeltuin of chillen met de halve klas. Zielig? Zeker. Flauw? Nee, nodig.
Neemt allemaal niet weg dat het gewoon kut is. Ik wil ook graag sporten, naar dansles, vriendinnen zien, lunchen in de stad en naar de film. Net als iedereen. Nog liever wil ik gewoon werk binnen krijgen en een beetje omzet maken. Hoe dramatisch is dit voor al die mensen die zich een slag in de rondte werken én voor iedereen die noodgedwongen stil zit. Mijn vriend(innet)jes met winkels, dansscholen en horecazaken… Je kan alleen maar hopen dat het meevalt qua ernstig zieken en overledenen. Dat er niet te veel faillissementen komen en de wereld snel weer doordraait.
Tegelijkertijd zie je ook een saamhorigheid ontstaan die mooi is. Mensen worden creatief en willen elkaar helpen. Horecazaken komen met fantastische oplossingen om hun producten toch kwijt te kunnen, sport- en dansscholen komen met online lessen, mensen helpen elkaar waar nodig is en ondertussen profiteert het klimaat. Stel dat we dit noodgedwongen een paar maanden moeten doen, wat zou dat betekenen voor de CO2-uitstoot en de luchtkwaliteit?
En daarna, als de wereld weer doordraait, hoe staan mensen dan in het leven? Hebben we dan met z’n allen ontdekt dat online vergaderen echt veel efficiënter is? Dat thuis zitten en om je heen kijken ook best eens fijn kan zijn? Dat het ook een goed gevoel geeft om mensen te helpen en dingen samen op te zetten? Dat heel veel ritjes en afspraken echt niet per se nodig zijn? Weet je dan weer hoe hard je je vrienden en familie nodig hebt en hoe erg je ze mist als je ze niet kunt zien?
Met het risico als een oude hippie te klinken, denk ik toch dat we hier positief uit kunnen komen. Dus ondanks al mijn angsten om mijn man, onze gezondheid en mijn omzet, zie ik het maar als een wake-up call van moeder aarde. We zitten er met z’n allen in en we zullen er met zijn allen uit moeten komen. Ik geloof dat dat gaat lukken.
