Klant-leverancier verhoudingen, altijd lastig. Ik heb lang (véél te lang) in de sales gezeten. Van softe-advies-sales tot hardcore-Dennis-van-de-Ven-sales. En altijd heb ik het lastig gevonden. Ik voelde me als leverancier al snel ondergeschikt aan de klant. Mijn klant-is-koning-gevoel wilde wel eens doorslaan. Met als gevolg dat ik nachtenlang wakker lag als er productietechnisch iets mis ging, als we te laat leverden, als ik een klantwens niet kon vervullen, wat dan ook.
De klant is koning, dus ben ik, leverancier, de lakei. Jaren ervaring verder, weet ik dat dat niet altijd zo hoeft te zijn. Zo heb ik ontdekt dat de issues waar ik zo van wakker lag, voor de klant vaak helemaal niet erg belangrijk waren. In plaats van hemel en aarde bewegen, had ik het beter even kunnen overleggen. Was het probleem opgelost geweest. Stressvrij en mét behoud van de relatie. Ik ben afhankelijk van de klant maar hij, op sommige gebieden, net zo goed van mij.
Prijsverhogingen, ook zo iets. Natuurlijk, alle prijzen stijgen, ook die van de klant zelf. Toch heb ik het gesprek nooit goed aangedurfd. Slecht nieuws gesprekken zijn niet mijn ding. Dus gaf ik te makkelijk korting, onderhandelde ik veel te veel als vriendje in plaats van als verkoper. Maar ook hiervan heb ik, jaren te laat, ontdekt dat het er bij hoort. Als je goed bent, kan je best een potje breken. Een tevreden klant loopt niet zomaar weg.
Dat weet ik inmiddels, maar het blijft lastig. Vorig jaar heb ik voor het eerst in jaren mijn tarieven verhoogd. Van €68 naar €70,- per uur, dat is zo’n 3%. Voor nieuwe klanten geen probleem, maar die oude klanten, die vond ik lastig. Ze waren er aan gewend, ik kan toch niet zomaar in prijs stijgen? Maar ja, mijn inkoopprijzen stijgen ook vrolijk en ik heb ook nog nooit ergens bezwaar gemaakt. En inderdaad; er gebeurde niets. Geen discussie, geen weg gelopen klanten, niks.
Recent heb ik ook een klant halverwege naar mij toe laten komen. Voorheen reed ik automatisch anderhalf uur heen en terug naar de klant toe, maar waarom niet meeten in the middle? Steeds vaker stel ik voor een briefing via mail/telefoon of Skype te doen in plaats van op te komen draven. En ook dat werkt gewoon. Kortom; eindelijk –daar moet je dan 44 voor worden- word ik eens wat assertiever. Of noem het gewoon zakelijk. Nu weet ik: de klant is koning, maar de leverancier zeker geen lakei. Minister President op zijn minst. We hebben elkaar nodig. En dat is maar goed ook.
